kevgir gibiyim testi olmaya çalışan
bir dünya düşün, meteorlardan geriye kalan
kurtlanmış, küflenmiş bir mumya gibi
kemikleri bile toz olan
kaybedilenler onarılmaz artık, yok bir şey geriye kalan
zaman durmuyor ve her saniye yiyor hatıralardan
ve hatıralar da tükendiğinde anlamsızlık geriye kalan
anlamı olmayacak hatıraların, ne kadar yüksek olsa da bedeli
kanla kemikle kolla bacakla beslemiş olsak da ateşi
gittiğinde anladım kendimin daha önce bittiğini
anlam taşıyan testiler durduğum anda boşalır
kaynaklarda kurudu, artık hiçlik yakışır
anlamı yoktu hiç bir şeyin, sonu böyle olduğunda
acı hüzün keder dert değil, duramıyorum tek bir duyguda
yazamıyorum daha fazla, önce mürekkep sonra kendisi bitince kalemin
anlamı yok hiç bir şeyin
emr sag
